آیات مهدوی – آیه ۷۱ سوره اعراف

قالَ قَدْ وَقَعَ عَلَیْکُمْ مِنْ رَبِّکُمْ رِجْسٌ وَ غَضَبٌ أَتُجادِلُونَنِی فِی أَسْماءٍ سَمَّیْتُمُوها أَنْتُمْ وَ آباؤُکُمْ ما نَزَّلَ اللَّهُ بِها مِنْ سُلْطانٍ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ

موضوع: فضیلت و معنای انتظار

«[حضرت هود با دیدن سرسختى قوم عاد] گفت: پلیدى و خشم و عقوبت از سوى پروردگارتان بر شما حتمى شد. آیا با من درباره‏ نام‏هایى جدل مى‏کنید که شما و نیاکانتان بر آن [بت‏ها] نهاده‏اید؟ خداوند نسبت به حقانیت معبودهاى شما برهانى نازل نکرده است. پس منتظر باشید، من هم با شما از منتظرانم.»

نکته­ ها:

1. امام رضا فرمود: «چقدر صبر کردن و انتظار فرج کشیدن نیکوست! آیا نشنیده‏اید که عبد صالح فرمود: انْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِین؛ پس منتظر باشید، من هم با شما از منتظرانم».
2. پیامبر خدا فرمود: «افْضَلُ الْعِبادَهِ انْتِظارُ الْفَرَجِ؛ انتظار فرج و گشایش، برترین عبادت است».
3. هر کس در زندگى خود، انتظار و امیدى دارد و البته زندگى به این امیدهاست. اگر چراغ امید خاموش بشود، دیگر کسى دنبال کارى نمى‏رود. منتهى باید دید که چه انتظارى ارزش دارد؟ همه افراد امید دارند، اما روشن­فکر کسى است که در انتظار صلح جهانى باشد و براى همه مردم فکر کند.

اگر خواستید ببینید فردى چقدر ارزش دارد، ببینید آرزویش چیست؟ آرزوى یک بچه آدامس است! اما هرچه روح بزرگ­تر شود، امیدهاى او هم بزرگ‏تر مى‏شود. بزرگ­ترین افراد کسانى هستند که در انتظار حضرت مهدى۴ باشند. چون انتظار حضرت، یعنى امید جهانى؛ خیر جهانى؛ عدالت جهانى؛ امنیت جهانى!

هرچه آرزو کوچک­تر باشد، نشان می­دهد که شخص کوچک­تر است و هرچه آرزو بزرگ­تر باشد، شخص بزرگ­تر است. انتظار حضرت مهدى یعنى انتظار همه خوبى‏ها و محو همه بدى‏ها.

4. باید دانست که انتظار، یک عمل است؛ زیرا در روایات ما آمده است: «أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ» و نمى‏گوید: «افضل الحالات». پس انتظار، عمل است؛ نه حالت و سکوت و سکون. انسانى که منتظر مسافرش است یا کشاورزی که منتظر رسیدن میوه­هاست، آسوده خاطر نمى‏نشیند. ما که منتظر آقا هستیم، باید رفتارمان با رفتار آقا یک سنخیتى داشته باشد؛ پس منتظر یعنى انسان تلاشگر.
5. انتظار یعنى اعتراض به وضع موجود و امید به باز شدن درهاى رحمت و معرفت. انتظار یعنى من منتظرم جهان پر از عدل شود. در دعاى افتتاح که منسوب به امام عصر است، می‌خوانیم: «اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُوا الیک؛ خدایا! ما به تو شکایت مى‏کنیم». یعنى نظام‏هاى طاغوتی موجود در روی زمین را قبول نداریم، پس چه حکومتی را قبول داریم؟ پاسخ آن در ادامه دعا آمده است: «إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیْکَ فِى دَوْلَهٍ کَرِیمَهٍ».
6. در زمانی که استاد شهید مطهرى در تهران بودند و برای تدریس به قم تشریف مى‏آوردند، مدتی در قم میزبان ایشان بودم. در همان زمان و در مسیر راه، سؤالات زیادى از ایشان مى‏پرسیدم که یکی از آن­ها درباره انتظار ظهور بود. ایشان درباره حقیقت انتظار، مثلى را از مرحوم حجت الاسلام راشد ـ که قبلاً در رادیو سخنرانى مى‏کرد و مرد دانشمندى بود ـ نقل نمودند و گفتند: «وقتی شب مى‏شود، همه ما در انتظار خورشید هستیم؛ اما معنى انتظار خورشید، این نیست که در تاریکى بنشینیم. هم منتظر خورشید هستیم، هم بلند می­شویم و کارى انجام می­دهیم و چراغی روشن کنیم».
7. کسى که منتظر مصلح است، باید صالح باشد. انسان بى­تفاوت و بى­غیرت و بى­پول و بى­قدرت که نمى‏تواند بگوید: یا حجت ‏بن­الحسن، تشریف بیاور! کسانى که در انقلاب و نظام اسلامی نقشی نداشته‏ و ندارند، اول از خدا بخواهند که به آن­ها نقشی بدهد و بعد دعاى ندبه بخوانند! وقتی می‌گوییم: مهدى بیا، حضرت بیاید چه کند؟ لابد می‌گویید او خواهد آمد تا از حق مردم دفاع کند. خیلى خب! وقتی هشت سال جنگ تحمیلی بود، شما چقدر از حق دفاع کردید؟ در این حوض چقدر شنا کرده­اید که حالا اقیانوس اطلس می­خواهید؟! کسانى که در انقلاب هیچ نقشى نداشتند، اصلاً رویشان مى‏شود که بگویند: مهدى بیا؟!
8. علامت اخلاص، انتظار فرج است. از امام جواد درباره چرایی لقب «منتظَر» برای امام زمان سؤال شد. ایشان فرمود: «زیرا ایام غیبتش طولانی، و مدتش زیاد شود و مخلصان در انتظار قیامش باشند و شکاکان انکارش کنند و منکران، یادش را استهزاء کنند».
9. ابوبصیر روایت کرده است که امام صادق فرمود: «آیا شما را از چیزى آگاه نکنم که خداوند بدون آن، هیچ عملى را از بندگان نمى‏پذیرد؟ گواهى دادن بر این­که هیچ معبودى جز خدا نیست و این­که محمد۶ بنده [و فرستاده‏] اوست، و اقرار به هر آن­چه خداوند امر فرموده و ولایت ما و بیزارى از دشمنان ما و پرهیزگارى و کوشش و خویشتن‏دارى و انتظار حضرت قائم».