آیات مهدوی – آیه ۲۷ سوره بقره

الَّذِینَ یَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِیثاقِهِ وَ یَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ أُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ‏

موضوع: عهد الهی

«[فاسقان] کسانى هستند که پیمان خدا را پس از آن­که محکم بستند، مى‏شکنند و پیوندهایى را که خدا دستور داده برقرار سازند، قطع مى‏نمایند و در زمین فساد مى‏کنند. قطعاً آنان زیان‏کاران­اند.»

نکته‏ ها:

1. پیمان‏هاى الهى که در این آیه از آن سخن به میان آمده، در آیات دیگر قرآن بیان شده است: خداوند از انبیا پیمان گرفته تا آیات الهى را به مردم بگویند و از اهل کتاب تعهد گرفته تا کتمان حقایق نکنند و به‏ بشارت‏هاى تورات و انجیل درباره ظهور پیامبر اکرم عمل کنند و از عامه مردم نیز عهد گرفته که به فرمان الهى عمل کرده و راه شیطان را رها کنند.
2. در اسلام، وفاى به عهد واجب است، حتى نسبت به کفار؛ و عهدشکنان،
   بی­دین معرفى شده­اند، هرچند که اهل نماز باشند. رسول خدا فرمودند: «لا دین لمن لا عهد له؛ آن کس‏که پایبند تعهدات خود نیست، دین کامل ندارد».
3. خداوند در این آیه فرمان داده تا با گروه‏هایى پیوند و رابطه داشته باشیم: أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ در روایات، آن گروه‏ها چنین معرفى شده‏اند: رهبران آسمانى، دانشمندان، خویشاوندان، مؤمنان، همسایگان و اساتید. هرکس رابطه‏ خود را با این افراد قطع کند، خود خسارت مى‏بیند؛ زیرا جلوی رشد و تکاملى را که در سایه این ارتباطات مى‏توانسته داشته باشد، می­گیرد.
4. وفاى به عهد، کمالى است که خداوند، خود را به آن ستوده است: وَ مَنْ أَوْفى‏ بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ «کیست که بهتر از خدا به پیمانش وفا کند؟». وفاى به عهد حتى در قبال مشرکان هم لازم است: فَأَتِمُّوا إِلَیْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلى‏ مُدَّتِهِمْ «تا پایان مدت قرارداد، به پیمانى که با مشرکان بسته‏اید وفادار باشید». هم­چنین در آیه ۲۵ سوره رعد، پیمان‏شکنان لعنت شده‏اند.
5. عهد دو گونه است؛ اول، عهد و پیمانى که مردم با یک­دیگر مى‏بندند و باید به آن وفادار باشند و دوم، عهد و پیمانى که خداوند براى رهبرى یک جامعه، بر عهده‏ پیامبر یا امام قرار مى‏دهد که ‏این عهد، مقام الهى است: لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ
6. در زیارت آل­یاسین، خطاب به امام زمان می‌گوییم: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا مِیثَاقَ اللَّهِ الَّذِى أَخَذَه»؛ «سلام بر تو که پیمان خدا هستى». وقتى حضرت ابراهیم به امامت رسید، به خدا عرض کرد: «خدایا! مقام امامت را به بچه­هایم هم بده». خدا فرمود: لا یَنالُ عَهْدِى الظَّالِمین امامت، عهد من است و من عهد و پیمانم را به هر کسى نمى‏دهم