تربیت مهدوی، در حقیقت فرآیند پرورش نسلی آگاه، باایمان و امیدوار است
معلم آگاه و مسئول، تنها انتقال‌دهنده دانش نیست؛ بلکه با رفتار و منش خود، پیام‌آور اخلاق مهدوی است
به گزارش روابط عمومی بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) استان خراسان رضوی، سیده مریم طوسی مدیر دبیرستان تکتم، در گفت‌وگو با روابط عمومی استان در آستانه پنجمین اجلاس ملی مهدویت و انقلاب اسلامی درباره تربیت مهدوی به تشریح نکاتی پرداخت، آنچه در ادامه می‌خوانید مشروح این گفت‌وگو است.
سؤال: نقش والدین و معلمان در تربیت مهدوی نوجوانان و جوانان چیست؟
طوسی: تربیت مهدوی، فرآیند پرورش نسلی آگاه، باایمان و امیدوار است؛ نسلی که امام زمان(عج) را می‌شناسد، به او محبت دارد و در مسیر رضایت و یاری آن حضرت گام برمی‌دارد. این تربیت صرفاً جنبه نظری ندارد، بلکه باید در رفتار، نگرش و سبک زندگی نوجوان و جوان دیده شود. در این مسیر، خانواده نخستین و تأثیرگذارترین نهاد تربیتی است.
وی با اشاره به نقش مستقیم والدین افزود: رفتار، گفتار و نوع تعامل پدر و مادر، پایه‌های اصلی ایمان و اخلاق را در ذهن و دل فرزند شکل می‌دهد. اگر فضای خانواده سرشار از محبت، صداقت، عدالت و امید باشد، زمینه برای شکل‌گیری و شکوفایی باور مهدوی در نوجوان فراهم می‌شود.
طوسی تأکید کرد: والدین می‌توانند با شیوه‌هایی ساده اما مؤثر — همچون گفت‌وگوهای صمیمی درباره اهداف و ویژگی‌های امام زمان(عج)، حضور در برنامه‌های عبادی و دعاهای جمعی، و خدمت به دیگران به نیت رضای خدا — فرزندان را به معنای حقیقی انتظار نزدیک‌تر کنند.
وی در ادامه با اشاره به نقش اثرگذار معلمان گفت: مدرسه و معلمان در کنار خانواده، نقش مکمل و تکمیل‌کننده دارند. معلم آگاه و مسئول تنها انتقال‌دهنده دانش نیست؛ بلکه با رفتار و منش خود پیام‌آور اخلاق مهدوی است. وقتی معلم با مهربانی، انصاف و صبر با دانش‌آموز تعامل می‌کند، در واقع تصویری عینی از جامعه مطلوب عصر ظهور را به او نشان می‌دهد.
این پژوهشگر حوزه مهدویت همچنین بیان کرد: فعالیت‌های فرهنگی و هنری در مدرسه — مانند سرود، نمایش، پژوهش و مسابقات مرتبط با مهدویت — می‌تواند پیوند عاطفی و معرفتی نوجوانان با امام عصر(عج) را تقویت کند.
طوسی افزود: تربیت مهدوی نباید محدود به برنامه‌های مناسبتی باشد، بلکه باید به فرهنگی ماندگار در خانواده و مدرسه تبدیل شود؛ فرهنگی که ارزش‌هایی چون راست‌گویی، خدمت‌گزاری، نظم، امید به آینده و عدالت‌خواهی در رفتار روزمره بروز پیدا کند. هنگامی که والدین و معلمان هم‌سو عمل کنند، نسلی تربیت می‌شود که امام زمان(عج) را نه فقط در دعا و نام، بلکه در اندیشه، احساس و عمل خود حاضر می‌بیند و برای ساختن جامعه‌ای بهتر و عادلانه‌تر تلاش می‌کند.
سؤال: فرهنگ انتظار چگونه می‌تواند جایگزینی اصیل برای ابتذال و مصرف‌گرایی باشد؟
طوسی در پاسخ به این پرسش گفت: فرهنگ انتظار تنها یک باور مذهبی نیست، بلکه نوعی سبک زندگی است؛ سبکی که به انسان هدف، معنا و جهت می‌دهد. امروز جامعه با پدیده‌هایی چون مصرف‌گرایی، تجمل‌طلبی و ابتذال فرهنگی روبه‌رو است و ریشه بسیاری از این آسیب‌ها در بی‌هدفی و خلأ معنوی است. انسان وقتی نداند برای چه زندگی می‌کند، به‌طور طبیعی به ظواهر و لذت‌های کوتاه‌مدت پناه می‌برد.
وی ادامه داد: فرهنگ انتظار نقطه مقابل این جریان است. در این فرهنگ، انسان خود را بخشی از یک مأموریت بزرگ می‌بیند؛ مأموریتی برای ساختن جهانی بهتر، عادلانه‌تر و انسانی‌تر. فرد منتظر، خود را مسئول می‌داند، نه تماشاگر. او تلاش می‌کند خود را اصلاح کند و اهل علم، اخلاق، کار و خدمت به دیگران باشد.
طوسی توضیح داد: وقتی این نگاه در نوجوان و جوان شکل بگیرد، مصرف‌زدگی جذابیت خود را از دست می‌دهد؛ زیرا فرد به جای «داشتن»، به «شدن» فکر می‌کند. فرهنگ انتظار با ایجاد امید به آینده و ایمان به ظهور عدالت، انسان را از بی‌هدفی و افسردگی دور می‌کند. کسی که به ظهور باور دارد، می‌داند باید از خودش شروع کند؛ با درست‌کاری، صداقت، انصاف و مسئولیت‌پذیری.
وی افزود: همین ویژگی‌ها باعث می‌شود فرهنگ انتظار بهترین جایگزین برای ابتذال و مصرف‌گرایی باشد؛ چراکه به زندگی عمق، هدف و زیبایی می‌بخشد. اگر ابتذال روح انسان را تهی می‌کند، انتظار او را سرشار از امید، ایمان و حرکت می‌سازد. نسلی که با این نگاه رشد کند، به جای توجه به ظواهر، به دنبال ساختن، آموختن و بهتر شدن است؛ و این همان نیاز اساسی جامعه امروز است؛ نگاهی که انسان را از روزمرگی جدا کرده و به افق ظهور پیوند می‌دهد.