بخشی از کتاب

مقدمه

از نوای غریبانه استغاثه امام حسین(ع) ، سال‌ها و قرن‌ها می‌گذرد، اما انعکاس آن را می‌توان در لحظه لحظه تاریخ به گوش جان شنید، این فریاد نه تنها رو به خاموشی و افول نگذاشته، بلکه هر روز رساتر و پرصلابت‌تر، خروش و جوشش آزادگان عالم را افزوده است.

گویا امام حسین(ع) سال‌ها و قرن‌ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته است؛ تا امام عصر(ع)، ندایش را پاسخ گوید؛ پرچم بر زمین مانده‌اش را به دوش گیرد؛ داغ‌های کهنه‌اش را التیام بخشد و آرمان‌های بلندش را لباس تحقق بپوشاند. روز ظهور، هنگام پاسخ به استغاثه مظلومانه امام حسین‌(ع) است و حضرت مهدی(عج) پاسخ دهنده آن. در این گستره بی‌انتها و افق‌های دور آن، کسی به خروش و التهاب فرزندش که برای رسیدن آن روز، گذر آرام آرام و جانکاه لحظه‌ها را به تماشا می‌نشیند و روزها و سال‌ها را با چشمان منتظرش بدرقه می‌کند وجود ندارد.

به راستی چه رمزی مهر سکوتْ بر لبان بسته و چه سرّی در این میان رخ پنهان کرده است؟ چرا یاد امام حسین(ع) همیشه و همه جا، همراه و هم پای یاد حضرت مهدی(ع) است؟ چرا هر جا سخن از حسین‌(ع) است، نام حضرت مهدی۴ نیز رخ می‌گشاید؟ چرا عاشورا روز «ظهور» است و یاد حسین(ع) آغازین کلام مهدی‌(ع)…؟

این اثر می‌کوشد گوشه‌هایی از این ارتباط و پیوند را، از منظرهای مختلف و در ابعاد گوناگون بررسی کند و رهیافتی بیان دارد تا به عنوان دستمایه برخی از محققان و مبلغان و نیز ابزاری برای تحقیق و پژوهش بیشتر و مقدمه‌ای برای کشف زوایایی دیگر از حقایق نورانی حیات این دو امام همام۸ باشد. گرچه بررسی و تحلیل این پیوستگی‌ها و نیز نتایج و آثار آن، مجالی دیگر و فرصتی فراخ‌تر می‌طلبد و گشودن گره اسرار این پیوستگی‌ها، دل‌هایی رازدان و جان‌هایی آگاه از آن اسرار را می‌طلبد.