سخن گفتن از حضرت مهدی همیشه دلنشین است؛ اما قطعاً توصیف حضرت و دوران ظهورشان از زبان پدر بزرگوارشان امام علیه السلام حالات و شیرینی دوچندان و نکته‌های لطیف بسیاری دارد. از این رو به دنبال نشان آن یار غائب در کتاب ارزشمند نهج‌البلاغه برآمدیم. بحث مهدویت در نهج‌البلاغه را میتوان از یک نگاه به دو بخش تقسیم کرد: پیشگویی‌های امام‌علی در مورد آینده بشریت و اشاره به امامت و پیشوایی اهل‌بیت و مخصوصاً رهبری حضرت مهدی(عج).
در سلسله پیام‌های مهدویت در نهج‌البلاغه سعی داریم تعدادی از خطبه‌های امیرالمؤمنین پیرامون این دو بخش را بررسی نماییم؛ به امید آنکه بتوانیم قدمی هرچند کوچک در راستای تبیین بیشتر معارف اهل بیت برداریم و برسد روزی که چشمانمان لیاقت دیدار اماممان را داشته باشند.
امت واحد
امیرالمؤمنین در خطبه ۱۰۰ نهج البلاغه، بعد از ستایش خداوند از رسالت پیامبر اکرم(ص) و ویژگیهای خودشان یا تمام ائمه سخن می‌گویند و می‌فرمایند: «بعد از او، مدتی در انتظار خواهید بود. تا خداوند شخصی را ظاهر کند که شما را جمع نماید و پراکندگیتان را به جمعیت مبدّل سازد.»
ابن ابی الحدید مانند بسیاری دیگر از شارحانِ نهج البلاغه، هدف از ایراد(قصد) این خطبه را توصیف و پیشگویی درباره حضرت مهدی دانسته و می‌گوید: «شخصی را که خدا برمی انگیزد از اهل بیت علیه السلام است و این سخن اشاره به مهدی آخرالزمان است و در نزد ما(اهل تسنن) غیر موجود است و از این پس وجود پیدا خواهد کرد و به عقیده امامیه(شیعیان) اکنون موجود می باشد.» شرح نهج البلاغه، ج ۷ /ص۹۵_۹۴
طبق نظر و شرح آیت الله مکارم شیرازی نیز مراد از این جملات حضرت مهدی علیه السلام است که به وسیله آن حضرت، تفرقه ها به وحدت تبدیل خواهد شد و تمام مردم دنیا تحت امامت حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف درصلح زندگی خواهند کرد.