آیات مهدوی – آیه ۱۴ سوره عنکبوت

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى‏ قَوْمِهِ فَلَبِثَ فیهِمْ أَلْفَ سَنَهٍ إِلاَّ خَمْسینَ عاماً فَأَخَذَهُمُ الطُّوفانُ وَ هُمْ ظالِمُونَ

موضوع: مسأله طول عمر امام زمان (عج)

«و به راستى نوح را به سوى قومش فرستادیم. پس در میان آنان هزار سال، به استثناى پنجاه سال، درنگ کرد [ولى جز اندکى از مردم به سخن او گوش ندادند]. پس طوفان (قهر خداوند) آنان را در حالى­که ستمگر بودند، فرا گرفت.»

نکته‌ها:

1. قرآن، با بیان عمر طولانى انسان­های گذشته، آن را امری ممکن و شدنی خوانده است. أَلْفَ سَنَهٍ
2. تنها پیامبرى که مدت رسالتش در قرآن بیان شده، حضرت نوح۷ است. البته نهصد و پنجاه سال، مدت رسالت آن حضرت تا زمان طوفان است؛ اما مدت پیامبری ایشان پس از طوفان و سال­های عمرش بیان نشده است.
3. عمر طولانى دادن به بشر، برای خداوند محال نیست؛ همان­گونه که او حضرت مهدى را قرن‏ها زنده نگه داشته تا حکومت عدل جهانى را بر پا کند. گرچه جسم تمام مردم پس از کهولت سن فرسوده می­شود، ولى آن حضرت به گفته بزرگان دین، هم­چنان در چهره انسان چهل­ساله ثابت است و این جاى تعجب نیست.

در صورت همه‏ ما، موى ابرو و مژه ده‏ها سال ثابت است، در صورتى که موى سر و صورت همواره در حال تغییر و تحول است، با آن­که آب و غذا و هوا و محل هر دو مو، یکى است. آرى! خداوند مى‏تواند انسانى را ثابت و دیگران را متغیر قرار دهد.

4. گاهی پرسیده می‌شود که چگونه عمر بیش از هزار سال حضرت مهدى را باور کنیم؟

پاسخ آن است که در آیه‏ ۲۵۹ سوره‏ بقره مى‏خوانیم: شخصى ـ که به گفته‏ روایات و تفاسیر، عُزیر نام داشت ـ از کنار یک آبادى عبور می­کرد که دیوارهاى آن بر روى سقف‏هایش فرو ریخته بود و مشخص بود که مدتی طولانى از مرگ ساکنین آن­جا و زمان تخریبش می­گذرد. با خود گفت: «خداوند چگونه ساکنین این­جا را پس از مرگشان زنده مى‏کند؟»

خداوند در همان لحظه جان او را گرفت و پس از صد سال زنده کرد و به او گفت: «چقدر درنگ کردى؟» گفت: «یک روز یا بخشى از یک روز!» خداوند فرمود: «نه؛ بلکه صد سال است که در این­جا مانده‏اى. به غذا و نوشیدنى خود که همراه داشتى، نگاه کن که با گذشت سال­ها تغییر نکرده است. به الاغ خود نگاه کن که هیچ اثرى از آن باقى نمانده است. ما زنده شدن تو را نشانه و حجتى براى مردم قرار مى‏دهیم. اکنون به استخوان‏هاى الاغ مرده خود بنگر و ببین که چگونه آن­ها را به هم پیوند مى‏دهیم و بر آن­ها گوشت مى‏پوشانیم و زندگى دوباره به آن مى­بخشیم‏».

بنابر این آیه، غذا و نوشیدنى به مدت صد سال تغییر نکرد؛ در حالى­که به طور طبیعى می­بایست پس از چند روز فاسد مى‏شد. صد سال برابر ۵۲۰۰ هفته است و خداوند غذایى که فقط یک هفته سالم می­ماند را ۵۲۰۰ برابر عمر طبیعى‏اش سالم نگاه داشت. اکنون به سراغ عمر امام زمان مى‏رویم که هنوز حتى به حد ۲۰ برابر عمر طبیعى نرسیده است. بنابراین نه دلیل عقلى بر محدود کردن عمر انسان داریم و نه عمر طولانى، چیز محالى است.

از طرفى تعجب ما از طولانى بودن عمر به خاطر مقایسه آن با خودمان و قدرت محدود خودمان است. در حالی­که نمونه‏هاى دیگرى از طول عمر نیز در تاریخ و طبیعت وجود دارد؛ از جمله: مدت رسالت حضرت نوح۷ (۹۵۰ سال)، اصحاب کهف و خواب چند صدساله آن­ها، عمر چندین هزارساله نوعى ماهى و برخى از درختان و… . آرى! خداوندى که به استخوان، قدرت شنیدن و به پیه چشم، قدرت دیدن مى‏دهد، مى‏تواند عمر انسان را نیز طولانى کند.

متأسفانه برخی در پذیرفتن مسائل منطقی دین، دیرباور هستند. اگر یک روزنامه‏ خارجى گفته باشد که یک ماهى در اقیانوس اطلس پیدا شده است که سه میلیون سال عمر دارد، فوراً باور می‌کنند، اما اگر ۱۵۰ حدیث داشته باشیم که امام زمان زنده است و هزار و سى­صد سال عمر دارد، مى‏گوید: از نظر علمى نمى‏شود!