نقش گذر از مادّیت در اضطرار به ظهور

انسان برای سیر در وادی نورانیت، نیازمند به گذر از مانعی درونی و بیرونی است. مظاهر و جلوه‌های دنیا، مانع بیرونی پیش روی انسان در ورود به عوالم غیبی هستی است و نفس به عنوان مانع درونی، سدّی مستحکم در برابر مسیر معنویت اوست که پس از گذر و انقطاع از عالم دنیا نیز انسان از آن خلاصی نخواهد داشت.

نفس به سبب احاطه بیشتر و تسلط بر قوای درونی انسان، از اغواکنندگی بیشتری برخوردار است و شیطان با استفاده از این دو ابزار، همواره در طول تاریخ انسان را صراط مستقیم دور کرده و سبب مهجوریت اولیاء الهی گشته است. در این میان، در دوران غیبت برای وصول به معرفت، محبت و طاعت امام عصر؟عج؟ و در نتیجه اضطرار به ایشان، منتظر باید به درگیری با دنیا و نفس روی آورد تا ساحت وجودی او در اختیار و مرتع شیطان نباشد.

دستیابی به اضطرار امری انفجاری نبوده و نیازمند برنامه¬ریزی اخلاقی و تلاش مستمر در دوران حیات است تا قلب منتظر به تدریج از عالم ماده، کنده شود و بتواند با روحی بزرگتر از دنیا و نفس خود، به معیت و همراهی با امام عصر؟عج؟ در دوران غیبت و پس از آن، در عصر ظهور برسد.

در حقیقت اضطرار در این سرا موجب دستیابی به ظهور قبل از ظهور خواهد شد و قلب را آماده پذیرش گفتمان امام در عصر حضور خواهد نمود. از همین روی در این اثر به نقش گذر از مادیت در اضطرار به ظهور پرداخته خواهد شد که عرصه‌های گوناگون زندگی عمده افراد بشر و حتی مؤمنین را فراگرفته است.