پله پله مهربانی

بخشی از کتاب:

مقدمه

با این تکرار پشتِ تکرار، باز چگونه بنویسم و دوباره چه زبانِ با طراوتی تازه کنم؟ راستی کجاست ردّ پای بهارآورش که داغ از بوسه‌های فرشته‌هاست؟
کجاست عطر پیکر پاک و رعنایی که مَحرم تر از هر پیراهن است با من و آشناتر از هر سپیده‌ای است با بلور صبح؟
مردانِ خدا، تاب و قرار ندارند و در صبحگاهِ «انتظار» با فانوس دعای عهدشان، سال‌هاست که در انتظار آفتاب دوازدهم هستند. آمدنش به معنیِ زندگی دوبارۀ زمین است. تولدی از نو برای باران و بهار.
پایان دردها و رنج‌های مظلومان؛ رویش مجددسلام و صمیمیت، و تکه‌تکه شدن تندیس خُدعه و دروغ و زور.
وقتی بیاید، منتظران، طعمِ شیرین ایمان را بیش‌تر از پیش خواهند چشید؛ دست‌ها به آسمان پیوند خواهند خورد و بر سجاده‌ها، شبنم دعا و نماز، زیباتر از همیشه، خواهد نشست. او که بیاید، اکسیژن زندگی، سرشار آرامش و آزادی خواهد بود.
«پله پله مهربانی» حاصل تلاشی کوچک، اما عاشقانه، برای آن مهربان بزرگ است.

این کتاب حاصل چند ماه تلاش برای بازآفرینی «فرهنگ‌نامۀ مهدویّت» نوشتۀ آقای خدامراد سلیمیان است. این فرهنگ‌نامه پیش از این با واژگانی متعدّد و به شکلی علمی تحقیقی، برای بزرگسالان تألیف شده بود. اما مرکز تخصصی مهدویّت تصمیم گرفت تا بازآفرینی آن به شکلی روان و صمیمی برای نوجوانان صورت پذیرد. پس این کار به عهدۀ من گذاشته شد.

چند ماهی به طول انجامید و چند مدخل اضافه شد تا کار به شکلی جذّاب و با نثری موجز و شاعرانه، برای مخاطبان نوجوان نوشته شود. به بعضی مدخل‌ها شعر اضافه شد، به بعضی حکایت‌های کوتاه، یا نثرهای ادبی موجز؛ و حاصل کار کتابی شد که اسمش هست: «پله پله مهربانی، فرهنگ‌نامۀ امام زمان؟عج؟».
خدا کند که امام عزیز و مهربانمان، ما را بپذیرد و یار صمیمی و هم‌رکابش باشیم. این کار را نوشتم. فقط به خاطر خدا و گل رویِ گل زیبای نرگس.