بخشی از کتاب

مقدمه

امام رضا(ع) در بیانی بسیار زیبا، وجود امام معصوم را به خورشید تابان تشبیه می‌نمایند و این چنین می‌فرمایند «الْإِمَامُ کَالشَّمْسِ الطَّالِعَهِ الْمُجَلِّلَهِ بِنُورِهَا لِلْعَالَم»[۱] «امام مانند آفتاب تابان است که روشنایی آن، همه عالم را فرا گرفته است».

در بیانات معصومین% در مورد امام عصرf و نحوه بهره مندی مردم از آن حضرت در زمان غیبتش، تشبیه زیبایی ذکر شده است که عبارت است از «خورشید پشت ابر».

پیامبر گرامی اسلامJ در جواب سوال جابر ابن عبد الله انصاری که پرسید آیا شیعیان در زمان غیبت قائم از وجود مبارک او بهره مند می‌شوند، این چنین فرمودند: «‌والَّذِی بَعَثَنِی بِالنُّبُوَّهِ إِنَّهُمْ یَسْتَضِیئُونَ‏ بِنُورِهِ وَ یَنْتَفِعُونَ بِوَلَایَتِهِ فِی غَیْبَتِهِ کَانْتِفَاعِ النَّاسِ بِالشَّمْسِ وَ إِنْ تَجَلَّلَهَا سَحَاب^[۲]» آری سوگند به خدایی که مرا به نبوت برانگیخت، آنان در غیبت او، از نورش روشنایی می‌گیرند و از ولایت او بهره مند می‌شوند، همانند بهره مندی مردم از خورشید، اگر چه ابرها چهره او را بپوشانند.

در نامه ای که از سوی امام عصر(عج) برای اسحاق ابن یعقوب صادر شده این چنین آمده است: «وَ أَمَّا وَجْهُ الِانْتِفَاعِ بِی فِی غَیْبَتِی فَکَالانْتِفَاعِ بِالشَّمْسِ إِذَا غَیَّبَهَا عَنِ الْأَبْصَارِ السَّحَاب[۳]» و اما چگونگی بهره مندی از من در دوران غیبتم، همانند بهره مندی از خورشید است هنگامی که ابرها آن را از چشم‌ها بپوشانند.

امام عصرf خورشید درخشانی است که همواره بر سرزمین دلهای انسانها می‌تابد و مایه حیات بشریت می‌باشد. آفتابی که در آسمان بی کران عالم وجود می‌تابد و در منظومه زندگی بشریت، مرکزیت دارد؛ به نحوی که اگر نباشد، زندگی معنا و مفهومش را از دست می‌دهد. کسانی که به سمت آن خورشید حیات بخش روی می‌آوردند، بهتر می‌توانند از این منبع عظیم انرژی معنوی، معنویت کسب کنند، همانطور که رزمندگان و شهدای گرانقدر میهنمان، در هشت سال دفاع مقدس از انوار مقدسش بهره‌ها بردند و حماسه‌ها آفریدند.

آنان در جای جای جبهه‌ها، امام زمانf را فرمانده واقعی خود می‌دانستند و خود را سربازی از سربازان آن حضرت به شمار می‌آوردند. برای به دست آوردن رضایت فرمانده واقعی جبهه‌ها، از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کردند. دلیل نام گذاری این اثر به «سربازان خورشید» نیز زنده نگاه داشتن نام و یاد تمامی سربازان فداکار امام عصرf می‌باشد. سربازانی که با دو سلاح فرهنگ مهدویت و فرهنگ ایثار و شهادت طلبی، حماسه‌ها به پا کردند تا زمینه‌های ظهور آخرین حجت حق را فراهم کنند.

فرهنگ ایثار و شهادت و همچنین فرهنگ زیبای مهدویت، مایه پویایی، تحرک، بالندگی و شکوفایی منتظران راستین امام عصرf در عصر غیبت کبری می‌باشد. فرهنگ ایثار و شهادت راهی است که ما را به سمت و سوی فرهنگ مهدویت می‌کشاند و به منتظران امام عصرf این توان را می‌دهد که در راه یاری امام زمانf خود، از هیچ تلاشی دریغ نکنند و در صورت نیاز، از تمام امکانات مادی وحتی از جان خود نیز می‌گذرند تا در نبرد حق و باطل به خوبی نقش ایفا کنند و امام حق را یاری نمایند. فرهنگ ایثار و شهادت اگر در کنار فرهنگ امامت و مهدویت باشد ارزش دارد. این تقارن، آنقدر اهمیت دارد که اگر کسی خود را عاشق و محب و منتظر امام زمانf بنامد ولی از فرهنگ ایثار و شهادت رویگردان باشد، فقط ادعایی بیش نکرده است و از فرهنگ مهدویت فاصله بسیار زیادی گرفته است.

بی شک ما در جنگ عزیزانی را از دست دادیم که به جرات می‌توان گفت سربازان پا به رکاب امام زمانf خود بوده‌اند و همواره تلاش می‌کردند که در راستای رضایت امام زمانf خود زندگی کنند و در راه یاری امام زمان خویش از هیچ تلاشی دریغ ننمایند. آنان تمام دار و ندار خود را به پای امام خمینی که او را نایب امام زمانf می‌دانستند، ریختند. پروانه وار به گرد شمع وجود نایب امام زمانشان چرخیدند. شهدای والا مقامی چون چمران، همت، باکری، خرازی، بروجردی، زین الدین و هزاران شهید سرافراز دیگر که هر کدام از آنها سرمایه ای بسیار عظیم می‌باشند که باید از آنان به بزرگی یاد کرد.

علاقه مندان امام زمانf اگر از سبک زندگی آنان درس بگیرند و از دغدغه‌های مهدوی شهدا الگو برداری کنند بهتر می‌توانند در مسیر سبز انتظار امام زمان گام بردارند.

[۱]. محمد ابن یعقوب کلینی،کافی؛ ج ۱ص ۱۹۸.

[۲]. محمد بن على بن بابویه، کمال الدین و تمام النعمه.ج۱، ۲۵۳.

[۳]. همان، ج‏۲، ص۴۸۵.