هیچکس به من نگفت…

بخشی از کتاب:

مقدمه

شکایت از نوجوانیم را به چه کسی عرضه کنم، چه کسی حاضر است این شکایت را از من بشنود؟

خدای مهربان در قرآن و پیشوایان دین در کلمات نورانیشان همه آنچه را که زمینه پرواز انسان را فراهم کند گفته‌اند.

اما گاهی این گفته‌های نورانی، به گوش من و شما نمی‌رسد. مقصر کیست؟! کاری نداریم، اما این را باید دانست که نوجوانی همان دورانی است که قلب، تشنه نور است و در تب و تاب آن می‌سوزد، اگر نور نیامد و انتظار نوجوان بی‌پاسخ ماند، ظلمت قدم زنان وارد می‌شود، چرا که خانه قلب از مهمان خالی نیست، مهم این است که قلب، میزبان چه کسی خواهد شد؟

قلبی که می‌تواند مهمان نورانی‌ترین انسان و کامل‌ترین بنده خدا، یعنی امام زمان باشد چرا میزبان شیطان و دوستانش شود؟

نوجوانان در دورانی به سر می‌برند که عاشق کمال و شیفته جمال هستند. اگر از کمالات آن انسان وارسته و جمال زیبایش برای آن‌ها گفته شود بدون هیچ درنگی، دل به او می‌دهند که دلدار فقط اوست.

من از کسانی هستم که از نوجوانیشان شکایت دارند، چرا که به من نگفتند یا گفتند؛ ولی به من نرسید یا رسید و با غفلت نخواستم توجه کنم که امام مهربانی‌ها نامش مهدی است؛ دوستدار انسان‌ها و شیفته جوانان است تا برای یاریش، آستین همت را بالا زنند و قدم در راه خدمت او به سرعت و محکم بردارند و عمر خویش را صرف آن وجود عزیز ـ که امام زمان همه ماست ـ کنند.

اگر از نوجوانی با انسان کامل و الگوی شایسته‌ام آشنا می‌شدم، حالا حال و روز بهتری داشتم.

اما به من نرسید که می‌شود به او دل داد، با او بود و به یادش ایام را سپری کرد و شب و روز برایش دعا کرد و…

حالا می‌خواهم به نوجوانان عزیز این امید‌های آینده و یاوران مهدی آنچه را که به هر دلیلی به من نرسید بگویم.

دنبال مقصر نمی‌گردم و گناه را بر گردن کسی نمی‌اندازم اما هیچ کس به من نگفت که…