بخشی از کتاب

مقدمه

جمهوری اسلامی ایران، نظامی اسلامی است که بر مبنای اصول و محورهای اسلامی اداره و نظارت می‌شود. لذا در مسائل مرتبط با توسعه نیازمند الگویی برگرفته از اندیشه سیاسی – اجتماعی اسلام است. یکی از این موضوعات توسعه سیاسی است که اگر به خوبی با الگوگیری از موازین اسلامی طراحی و اجرا شود نقش اساسی در پیشبرد اهداف نظام خواهد داشت. مدینه فاضله مهدوی، حکومتی الهی و آرمان حقیقی انسان‌های آزادی خواه و برای رسیدن به حیات فردی و اجتماعی بر پایه رشد و تعالی است که می‌تواند به عنوان الگویی مهم در عرصه توسعه سیاسی و مباحث مربوط به آن در نظر گرفته شود و میزان و چگونگی الگودهی آن مورد بررسی قرار گیرد.

علاقه و اعتقاد بر بازدهی بالای کارهای تحقیقاتی در این راستا، کمبود پژوهش‌هایی در راستای این موضوعات، نیاز امروز جمهوری اسلامی ایران به بررسی و ارائه دیدگاه‌های مکمل از علل اصلی نگارش این پژوهش به شمار می‌رود.

این مجموعه شامل پنج فصل و یک نتیجه‌گیری می‌باشد. فصل اول در برگیرنده کلیات و مفاهیم است که در آن تئوری‌های توسعه سیاسی و برخی مسائل مربوط به این تئوری‌ها در سه گفتار با عناوین مفاهیم، تئوری‌های توسعه سیاسی، بررسی شاخصه‌های توسعه سیاسی در اسلام (دیدگاه آیت الله جوادی آملی) مورد بررسی قرار گرفته است. فصل دوم در دو گفتار به الگوی مدینه فاضله مهدوی و مشروعیت سیاسی می‌پردازد. گفتار اول به نظریه‌های مشروعیت سیاسی و گفتار دوم به مشروعیت سیاسی در مدینه فاضله مهدوی اختصاص دارد. فصل سوم، الگوی مدینه فاضله مهدوی و مشارکت سیاسی را مورد بررسی قرار می‌دهد. گفتار اول آن، دیدگاه‌های مشارکت سیاسی و گفتار دوم آن مشارکت سیاسی در مدینه فاضله مهدوی است. در فصل چهارم، الگوی مدینه فاضله مهدوی، رقابت و نظارت سیاسی در سه گفتار تحلیل می‌شود.گفتار اول، دیدگاه‌های رقابت سیاسی، گفتار دوم، رقابت سیاسی در مدینه فاضله مهدوی وگفتار سوم با عنوان بحثی در نظارت سیاسی می‌باشد و فصل پنجم این پژوهش به ظرفیت الگودهی مدینه فاضله مهدوی در توسعه سیاسی جمهوری اسلامی ایران اختصاص دارد.

در این جا لازم است از تمامی اساتیدم در دانشگاه باقرالعلوم۷ به ویژه آقایان دکتر غلامرضا بهروزلک و دکتر نجف لک زایی قدردانی نمایم و نیز از همکاری مسئولین مربوطه در مرکز تخصصی مهدویت سپاس گذاری کنم. همچنین از لطف و یاری خانواده‌ام بسیار متشکرم. در پایان از خداوند متعا ل می‌خواهم که نواقص این کار را که نشان‌گر ضعف بنده‌ای در محضرش می‌باشد، عفو نماید و آن را از تمامی بزرگواران به احسن وجه پذیرا باشد.