بخشی از کتاب

مقدمه

آموزۀ مهدویت و فرهنگ انتظار، از مهم‌ترین سویه‌های فعال‌سازی اسلام سیاسی بوده و هست. این آموزه که یکی از سیاسی‌ترین گزاره‌های اعتقادی اسلام است، در شکل‌دهی به هیجانات و التهابات اجتماعی در مفصل‌بندی‌های سیاسی جوامع اسلامی نقش‌آفرین بوده است. مهدویت، به منزلۀ عصارۀ اسلام اهل‌بیتی، نه تنها ایستاری ارزشی و اعتقادی است،‌ بلکه به مثابه یک عامل ژئوپولیتیک اثرگذار در دنیای اسلام و جهان تشیع، نقش‌آفرینی می‌کند. اسلام شیعی به طور اخص، با قرار گرفتن روی گسل انتظار مهدیf، همواره در تحولات حوزه‌های سیاسی و فرهنگی جهان اسلام اثرگذار بوده است.

ایران، پایگاه شیعۀ دوازده‌امامی و آموزۀ مهدویت، هستۀ مرکزی دیپلماسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، از نظر افکار عمومی کشورهای غربی، شبح هولناکی است که خواب از چشم سیاست‌مداران دنیای غرب ربوده است.

سردمداران و سیاست‌مداران غربی به این باور رسیده‌اند که پدیدۀ مهدی‌گرایی و آرزومندی پرچم‌داری تهی‌دستان جهان به دست منجی موعود را نباید پدیده‌ای سطحی انگاشت. این آموزه از نیرومندترین و عمیق‌ترین اعتقادات اسلامی است که شیعیان، بیشترین انرژی را از آن دریافت می‌کنند. تأمل در باب «مهدی» و «موعود»‌ در ادبیات شیعی، حجم گسترده‌ای از حدیث، الهیات (کلام)، ادبیات، شعر، فلسفه و عرفان را به خود اختصاص داده است. انتظار ظهور مهدیf همواره زمینه‌ای برای بروز جنبش‌های مقاومت‌گرا در طول تاریخِ پرفراز و نشیب اسلام بوده است. در طول چهارده قرن گذشته، تاریخ اسلام و تشیع، متمهِّدان (کسانی که ادعای مهدی بودن داشته‌اند) بسیاری را به خود دیده است. حجم گستردۀ کتاب «الغیبه»‌ها، شاهدی بر توجه و اقبال نویسندگان و متفکران اسلامی به موضوع مهدویت است.

ماهیت انقلابی و تهاجمی این آموزه، آن را از سایر گزاره‌های دینی متمایز گردانیده است. ترکیب این آموزه با سیاست و ایدئولوژیزه شدنش، ماهیت غیرخنثی و انفجاری آن را آشکار می‌کند.

سران نظام سلطه به ‌خوبی دریافته‌اند که در حال حاضر، مهم‌ترین منادی رهایی‌بخش مردم جهان از سیطرۀ حاکمیت‌های استعماری، اسلام به طور اعم و انقلاب اسلامی ایران به ‌طور اخص است؛ جریانی که با برخورداری از تفکر آخرالزمانی عظیم و انرژی‌زا، از عوامل هراس و اضطراب کشورهای غربی است.