بخشی از کتاب

آقا جان مأوایم می‌دهی؟

چراغ سبزت را گرفتم آقا…
بی‌تردید شنیدی حرف‌های دلی‌ام را…
یقین دارم دستان نیازم را فشردی همان دم
همان دم که مسافر سرزمین نور از خدا نور خواست
نوری برای عبور…
عبور از سنگلاخ‌های تردید
عبور از برهوت تشویش
عبور از تاریکی تنهایی…
جان ِجانان رخصت! می‌توانم چیزی بگویم؟
می‌گویم آقا، می‌گویم؛
به نیکی بر من آشکار شد وقتی که از دل تمنا کنی، می‌یابی
حال می‌فهمم همان‌جا بودی آقا
همان‌جا که دل تمنا کرد…
همان‌جا که دیدگانم با نام زیبای‌تان به اشک مترنّم شد
و قلبم به اندوه غریبی‌تان نشست
… اما من کجا و التفات شما کجا آقا؟!
دستانم تهی‌تر از آن است که فکر کنی، نور دل‌ها!
و پاهایم ناتوان‌تر از حد تصور…
می‌گویند قدم در وادی نور گام‌هایی راسخ می‌طلبد و دلی آکنده از نور
آقاجان مأوایم می‌دهی؟!